فرض کنید گرفتار پرونده ای خاص در دادگاه می شود: به اشتباه کیف کسی را برداشته اید – در حالی که فکر می کردید کیف خودتان است- و در همان لحظه، کسی مچ شما را گرفته است و نزد قاضی به عنوان دزد معرفی شده اید. در این لحظه، هیچ کس جز خودتان، نمی دانید که قصدتان به راستی دزدی نبوده و اشتباه کرده اید. در همین مواقع است که شاید از ته دل آرزو می کنید که کاش کسی به نفع شما شهادت می داد. کسی که از نیت شما آگاه است و حرف دل شما را می داند. کسی که بگوید: «جناب قاضی! این آدم بی گناه است!» و شما را از ننگ رسوایی رها کند.
خدا را شکر، در جهانی زندگی می کنیم که کوچکترین فکر و نیت و سخن درونی مان، از چشم و گوش ناظران و گواهان دور نمی ماند. زمین (1)، فرشتگان (2)، اعضای بدن انسان (3) و مهمتر از همه، خداوند، هر آنچه انجام می دهیم و هرآنچه در فکر داریم می دانند و آن را به خاطر می سپارند تا روزی که قرار شود، علم و عمل هر کس، در برابر قاضی حقیقی عالم، به نمایش دربیاید: «و از میان هر امتی، گواهی بیرون می کشیم و می گوییم: برهان خود را بیاورید!» (4)
این اتفاق، در روز حساب می افتد. روزی که حتماً کسی هست که به نفع یا علیه ما شهادت دهد. البته شاهد داشتن، همیشه هم به نفع انسان نیست! همانطور که افکار و نیتها و اعمال خوشایند، دیده می شود، شرارتها نیز زیر ذره بین است.
همین است که انسان را، نگران می کند. مخصوصاً که اگر شاهد اعمال ناپسند ما، کسی باشد که شب و روز برای ما از خداوند طلب مغفرت می کند. همان آقایی که فردای قیامت، پرونده ی ما را بدست می گیرد و شرمنده می شود. آقایی که می گوید:
«...از خطاها و گناهانی که بندگان صالح خداوند از آنها دوری می کردند ولی اکثر شما مرتکب آن شدید نیز باخبریم. از عهدشکنی ها و پشت سرگذاشتن عهد و پیمانها با اطلاعیم [که همین عوامل موجب بدبختی و دوری شما از حریم ولایت شده است]. گویی اینها از لغزشهای خود خبر ندارند.
با همه این گناهان، ما هرگز امور شما را مُهمل نگذاشته، شما را فراموش نمی کنیم و اگر عنایات و توجّهات ما نبود، مصائب و حوادث زندگی، شما را دربرمی گرفت و دشمنان، شما را از بین می بردند.» (5)
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) درباره ی شهادت و شفاعت امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) می فرمایند: «رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود:
من آورنده [و رساننده] شما به حوض [کوثر] هستم و تو ای علی! ساقی هستی و حسن حمایت کننده، و حسین فرمان دهنده، و علی بن الحسین تقسیم کننده، و محمد بن علی نشر دهنده، و جعفر بن محمد بسیج کننده، و موسی بن جعفر شمارنده محبان و مبغضان و بازدارنده منافقان، و علی بن موسی زینت بخش مؤمنین، و محمد بن علی فرود آورنده اهل بهشت به منزلگاههایشان و درجاتشان، و علی بن محمد خطیب و سخنور شیعیانش و تزویج کننده آنها با حور العین، و حسن بن علی چراغ اهل بهشت است که از آن روشنی میگیرند،
و مهدی شفاعت کننده آنها است روز قیامت، روزی که خداوند اجازه نمیدهد شفاعت را جز به کسی که شفاعت او را بخواهد و به او راضی باشد.» (6)
آری! مولای زمان ما، گواه ما در دنیا و آخرت خواهد بود؛ چنانچه امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند: «به حقیقت خداوند متعال ما را تطهیر کرد، عصمت بخشید و ما را شاهد بر خلقش و حجت خود در زمینش قرار داد. ما را همراه قرآن و قرآن را همراه ما قرار داد؛ چنان که از او جدا نمی شویم و او از ما جدا نمی شود.» (7)
پی نوشت:
1. برگرفته از سوره ی زلزال: 4-5: آن روز است که زمین خبرهای خود را بازگوید، همانگونه که پروردگارت بدان وحی کرده است.
2. سوره ق: 18: هیچ سخنی را [انسان] به لفظ نمی آورد مگر آنکه مراقبی آماده نزد او [آن را ضبط می کند].
3. نور: 24: روزی که زبان و دستها و پیشان، بر ضد آنان به آنچه انجام می دادند، شهادت می دهند.
4. قصص: 75
5. الإرشاد للمفید / ترجمه رسولى محلاتى، مقدمه، ص: 23؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5
6. غایة المرام، ص 692؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج 1، صص 149- 150
7. الکافی، ج 1، ص 191؛ به نقل از نجیب محمد، حسین، سر خدا، نشر موعود، ص 284
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
